Lögleiðing fíkniefna

Þetta er fjölskyldudrama. Ég man eftir dreng úr mínu hverfi sem keypti alkóhól fyrir alla krakkana í hverfinu þegar hann var 14 ára. Eldri bróðir hans sá um kaupinn gegn þóknun. Sá er nú starfandi á lögfræðistofu í Reykjavík. Yngri bróðirinn fór fljótlega að nota fíkniefni og lenti að lokum á glæpabraut til að fjármagna sína neyslu. Sat m.a. í fangelsi í USA. Sonur þessa manns lenti í sama feni og sat um hríð í skítugri fangelsisholu í S-Ameríku þar sem hann átti yfir höfði sér langan fangelsisdóm, en slapp með skrekkinn. Einhverra hluta vegna kom þessi fjölskylda upp í hugann þegar ég las fréttina um þessa bræður. Þetta eru sjálfsagt ágætis drengir inn við beinið, en sitja fastir í fíkn. Þeir sjá enga útleið, lífið er einskis virði án efnanna og þeir svífast einskis til að tryggja aðgengi að vímunni.

Sú hugmynd kemur af og til inn í umræðuna að farsælast sé að lögleiða þessi efni og gera þau lyfseðilsskyld. Með því móti myndi glæpastarfsemi tengd neyslunni dragast verulega saman. Þessi hugmynd kemur oft frá löggæslumönnum (m.a. í Evrópu) með langa reynslu af fíkniefnaheiminum.

Spurningin er bara hvort lögleiðing myndi ekki skapa fleiri vandamál en hún leysti?

En eitt er víst, að það er mikilvægt að skilgreina fíkniefnavandan sem heilbrigðisvanda. Ekki bara sem lögbrot.

 

Húsleit í fjármálaráðueyti vegna fíkniefnamáls